Ένα από τα πιο γνωστά προβλήματα με τα όνειρα είναι ότι τα περισσότερα από αυτά τα ξεχνάμε λίγη ώρα αφότου ξυπνήσουμε. Ίσως θα είχε πλάκα, κάποια στιγμή, να γράφαμε μια “Ωδή στα όνειρα που κάνεις δεν θυμάται πια”. Ωστόσο, υπάρχουν όνειρα ή εφιάλτες που τους θυμάσαι χρόνια ολόκληρα αφότου τα βρήκες μπροστά σου την πρώτη φορά.
Στα όνειρα μου, συχνά πυκνά, βλέπω ότι τρέχω στους δρόμους στο Μεσολόγγι, συνήθως νύχτα και μετά από βροχή. Μάλιστα πρέπει να είμαι σκύλος ή κάτι τέτοιο, έτσι καταλαβαίνω την κίνηση. Πιθανώς να είναι κατάλοιπο από τον καιρό που έβγαινα απόγευμα χειμώνα με το ποδήλατο, ποιος ξέρει.
Στον ύπνο μου βλέπω ότι σηκώνομαι τη νύχτα για νερό, μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις μου ούτε ξέρω από πότε, αυτή η φοβερή αίσθηση ότι ξεδιψάς και καθαρίζει το στόμα σου.
Καμιά φορά βλέπω ότι προλαβαίνω το ξυπνητήρι πριν χτυπήσει και μετά παίρνω αγκαλιά το μαξιλάρι μέχρι όντως να χτυπήσει στον πραγματικό κόσμο.Στα όνειρα μου νυστάζω, διψάω, χουζουρεύω. Στον πραγματικό κόσμο μου λείπεις και δουλεύω.
Leave a Reply