Σεραφείμ

Πριν μερικές εβδομάδες, όπως λένε και στις σειρές, I met someone. Είχα ανέβει στο Αίθριο στο Μαρούσι για ένα ραντεβού. Βασικά ήταν τόσο εμπειρία αυτή η γνωριμία που το σημείωσα αμέσως, μισό να το βρω.
Στο γκαζόν μπροστά στην καφετέρια που ήταν το ραντεβού μου είχαν δέσει έναν σκυλάκο, όχι πολύ μικρό. Μιας και θα περίμενα λίγη ώρα ακόμα, πήγα κοντά του να δω τί παίζει.
Ήταν ένας ωραίος, ήρεμος, ήσυχος κύριος, με αυτό το μισό χαμόγελο που είναι σαν να έχουν όλα τα σκυλιά. Δεν ενοχλήθηκε με την παρουσία μου, με πλησίασε, με μύρισε, με έγλειψε, όλα σύμφωνα με το πρωτόκολλο. Τον είπα και το “έι ντογκ” που λέει ο πατέρας μου στα βλαμμένα του πάνω στο κτήμα. Για κάποιο λόγο σχεδόν ντροπιαστικό ένιωσα πάρα πολύ ήρεμα και ξεκούραστα δίπλα του και δεν γλίτωσα να γράψω το σημερινό.
Η αλήθεια είναι ότι όχι, δεν σκέφτομαι να πάρω κατοικίδιο. Δεν είμαι υπέρ του να έχεις ένα παιδί στο σπίτι όταν δεν μπορείς να φροντίσεις τις ανάγκες του, όσο καλή παρέα κι αν είναι. Στην παρούσα φάση νομίζω ότι είχα περισσότερο ανάγκη να φανταστώ να έχω έναν σκύλο και αυτό έκανα.
Το βρήκα:

Να βλέπεις το ηλιοβασίλεμα από το σταθμό στη Νεραντζιώτισσα και να σκέφτεσαι πώς θα λέγανε τον σκύλο σου. Αυτές είναι οι ανάγκες του σήμερα.

— Spyros Tzortzis (@sptzortzis) October 16, 2015