Γέφυρα Ludendorff, 17 Μαρτίου 1945
Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για τις δυνατότητες της Ελλάδας να διαπραγματευτεί με αξιώσεις την πολιτική και οικονομική της επιβίωση, διαδικασία που έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ως ένα παίγνιο. Ένα από τα πιο χρήσιμα κεφάλαια που μπορεί να αντλήσει κανείς από την θεωρία παιγνίων είναι αυτό των credible ή non-credible threats, δηλαδή το ερώτημα αν η απειλή της απέναντι πλευράς είναι αληθινή ή πρόκειται περί μπλόφας.
Για παράδειγμα, έστω ότι επιδιώκω να πάρω μία αύξηση στον μισθό μου. Προφασίζομαι, λοιπόν, ότι έχω λάβει μία δελεαστική προσφορά από μία ανταγωνιστική εταιρία και ταυτόχρονα δηλώνω στο αφεντικό μου ότι είμαι διατεθειμένος να αγνοήσω αυτή την προσφορά αν πάρω την πολυπόθητη αύξηση. Αν η μπλόφα δουλέψει, συγχαρητήρια, κερνάω φαγητό. Αν, όμως, η απαίτησή μου πέσει στο κενό, έχω βρεθεί αυτομάτως εκτός δουλειάς, μιας και μια εταιρία που βρίσκεται στο κεφάλι μου και μόνο, θα δυσκολευτεί να μου κόψει μισθό, ειδικά τέτοιες εποχές.
Μία από τις αγαπημένες μου ιστορίες στη θεωρία παιγνίων έχει να κάνει με την πολιορκία ενός νησιού από έναν εχθρικό στρατό. Ανάμεσα στο νησί και τον στρατό μεσολαβεί μία παλιά ξύλινη γέφυρα, η οποία ταυτόχρονα αποτελεί και τη μόνη έξοδο διαφυγής των πολιορκημένων προς την ενδοχώρα.
Όσο διάστημα διαρκεί η επίθεση, οι αμυνόμενοι ελπίζουν ότι ο στρατός θα υποχωρήσει και για αυτό το λόγο αρνούνται να συνθηκολογήσουν. Έτσι, σε μία κίνηση υψηλής στρατηγικής, ο εχθρικός στρατός διασχίζει για τελευταία φορά τη γέφυρα και στη συνέχεια της βάζει φωτιά. Ως αποτέλεσμα, το τοπίο ξεκαθαρίζει βίαια και η πρωτοβουλία ανήκει πλέον στην μεριά των αμυνόμενων.
Όταν αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι κάθε λεπτό μετράει, είναι η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι δεν έχεις περιθώρια για ημίμετρα, δεύτερες σκέψεις, μισοτελειωμένες φράσεις. Οι τελείες σου είναι μετρημένες, μία εδώ, μία εκεί, ποτέ τρεις μαζί. Παίρνω το ρίσκο, τελικά, σημαίνει ότι αναλαμβάνω την ευθύνη των αποφάσεών μου. Ασχέτως αν υπάρχει ή όχι backup plan, αυτό που βλέπω μπροστά μου είναι το μοναδικό πιθανό outcome.
Το κάψιμο της γέφυρας είναι αυτό που λέμε σηματοδότηση (signaling). Ο τρόπος που χτίζουν οι άνθρωποι τις ζωές τους δημιουργεί έναν τεράστιο θόρυβο που καλύπτει τα ουσιαστικά σήματα και την πραγματική πληροφορία. Για αυτό το λόγο λατρεύω τις σειρές στην τηλεόραση: όλοι μιλούν με όλους, έχουν άπλετο χρόνο να συζητήσουν και να πλακωθούν, ακόμα και τα πισώπλατα μαχαιρώματα είναι τόσο ξεκάθαρα που μόνο βάσει σεναρίου μπορεί ο ήρωας να την πατήσει.
Οπότε σήμερα λέω να μείνω σπίτι και να δω το The Good Wife (S2). Have fun everybody.
Αφήστε μια απάντηση