Ο πρώτος γύρος των βουλευτικών εκλογών έχει ολοκληρωθεί. Δεν αναφέρομαι, φυσικά, στο κλείσιμο της κάλπης και στην ανακοίνωση των ποσοστών, αλλά στο κλείσιμο του πρώτου κύκλου αντιδράσεων μετά το αποτέλεσμα. Πλέον γνωρίζουμε τί σημαίνει αυτοδύναμη Νέα Δημοκρατία, τα κόμματα και οι σχηματισμοί έχουν κάνει ένα αρχικό ζύγισμα των αποτελεσμάτων και έχουν δείξει τις πραγματικές τους διαθέσεις για τη συνέχεια.
Το ενδιαφέρον αυτού του πρώτου γύρου είναι ουσιαστικά ότι όλες οι πολιτικές δυνάμεις βρέθηκαν μπροστά στις πραγματικότητες της στρατηγικής τους. Θα σταθώ εδώ επιγραμματικά (και κάπως απλουστευτικά) στα πιο τρανταχτά παραδείγματα απλώς και μόνο για να σας κάνω το κείμενο λίγο ενδιαφέρον ώστε να μπείτε στον κόπο να διαβάσετε και το “δια ταύτα”.
Πρώτη από όλες η Νέα Δημοκρατία.
Όσο πιο μεγάλη και διευρυμένη είναι η νίκη της, τόσες μεγαλύτερες θα είναι και οι ευθύνες της προς το αστικό κράτος το οποίο εκφράζει για ολοκλήρωση των τομών που επιδιώκει να πετύχει στην κοινωνία και την οικονομία. Πλέον δεν υπάρχει καμία δικαιολογία και κανένα πισωγύρισμα, ό,τι είδαμε στην πρώτη τετραετία ήταν απλώς μια πρόβα “ειδικών συνθηκών” και από τη νέα σεζόν επιστρέφουμε στη βαριά κανονικότητα.
Τα μηνύματα της ΕΕ δεν είναι καθόλου ευχάριστα, τα δημοσιονομικά της χώρας είναι (by the numbers) χειρότερα από ποτέ, και έπονται μνημόνια σκληρότερα από ό,τι έχουμε ήδη περάσει. Η ΝΔ θα χρειαστεί να ανεβεί μερικά ακόμη επίπεδα καφρίλας, κοινωνικής εξαθλίωσης, και ρεζιλικιού σε διαπλανητικό επίπεδο για να βγει σώα στην επόμενη διακυβέρνηση, αλλά δεν τους έχουμε άγχος, σίγουρα θα τα καταφέρουν.
Ο μεγάλος χαμένος αυτών των εκλογών είναι προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η στρατηγική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ από το 2017-18 και μετά (όταν καθησυχάστηκε ότι ΟΚ, μπορεί να κάνει για λίγο καιρό ακόμη την κυβέρνηση) είναι ότι θα είναι μια κυβερνώσα δύναμη, θα γίνει ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία, με μια σειρά από κοινωνικές αναφορές for old times’ sake και κυρίως δεν θα κλέβει και δεν θα ισοπεδώνει τα πάντα όπως η ΝΔ. Βασικά αυτό.
Το γεγονός ότι ψήφισε σωρηδόν ένα μεγάλο μέρος των νομοσχεδίων της ΝΔ, το γεγονός ότι στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, τα στελέχη και οι εκλεκτοί του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι καλύτεροι φίλοι των ΝΔ-ΠΑΣΟΚων σε συνδικάτα, σωματεία, συλλόγους, τοπικές και περιφερειακές αυτοδιοικήσεις, ως θυσίες (;) μη και έρθει κάτι χειρότερο ή απλά ξεκάθαρα κομπρεμί, έχουν κι αυτά τη σημασία τους. Φοβερά ενδιαφέρουσες και οι αντίστοιχες ανακατατάξεις με φόντο τις Δημοτικές Εκλογές.
Μετά έχουμε τα ανοίγματα προς το ΠΑΣΟΚ με βαισκό επιχείρημα “εμείς θα ήμασταν οι πραγματικοί συνεχιστές του Αντρέα” τη στιγμή που το actual ΠΑΣΟΚ επανέρχεται στα φυσιολογικά για την εποχή του επίπεδα – άνοιγμα που θα ήταν παντελώς αδύνατο να συμβεί εάν η Γεννηματά βρισκόταν ακόμη και στο τιμόνι της μεγάλης παράταξης.
Δε κάτι ωραιότατες δεξιές στροφές με αναφορές σε TurkAegean, σε φράχτες στον Έβρο, κάτι επιδόματα αστυνομικών την επομένη της δολοφονίας πολίτη από αστυνομικούς (Γεροβασίλη, σε βλέπουμε) και γενικότερα ένα άνοιγμα προς έναν μεσαίο και δεξιό χώρο ο οποίος στα αλήθεια δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να έρθει κατά ΣΥΡΙΖΑ μεριά, συνθέτουν μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια να ΜΗΝ βρεθεί ξανά ο ΣΥΡΙΖΑ στην poll position της κυβερνησιμότητας.
Όσο περνάει ο καιρός μπορούμε να είμαστε όλο και πιο σίγουροι ότι το μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η στρατηγική επιλογή των μελών του να στηρίξουν τον αρχηγό Αλέξη Τσίπρα πρακτικά σε οτιδήποτε έχει ανάγκη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αρχηγικό κόμμα γιατί ο Μπρόεδρός του χτυπάει το ταμπούρλο και οι από κάτω χορεύουν (which he does – θυμίζω το εκπληκτικό “δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει αλλά ψηφίσατε ενάντια στην εισήγησή μου”) αλλά γιατί οι από κάτω σε ένα μεγάλο μέρος τους είναι έτοιμοι να ακούσουν το ταμπούρλο, είναι έτοιμοι να κάνουν τα στραβά μάτια στις στραβοτιμονιές, είναι έτοιμοι να ΜΗΝ λειτουργήσουν ως συγκροτημένο κόμμα και να αφήσουν να γίνουν τέρατα στο όνομά τους γιατί “τι θέλετε κι εσείς τώρα, να ξαναβγεί ο Κούλης”; Σε κάνει να αναρωτιέσαι.
Και πάμε τώρα και στο ΜέρΡΑ25.
Το βασικό μας πρόβλημα με το ΜέΡΑ ήταν ότι στην ίδρυσή του δεν έμοιαζε με κόμμα. Αποτελούσε ξεκάθαρα το προσωπικό πολιτικό project του Βαρουφάκη, καθ’εικόνα και καθ’ ομοίωσή του: διεθνές, με πολύ βάρος στη θεωρία και την αφήγηση, με προσεγγίσεις για την τεχνολογία, τις τράπεζες και το χρηματοπιστωτικό σύστημα συνολικά, τα μακροοικονομικά, αλλά και το περιβάλλον, τον πολιτισμό, κλπ. Κοιτώντας πίσω στο 2019 ο λόγος που ψήφισε ο κόσμος ΜέΡΑ (κι εγώ μαζί) είναι γιατί δεν θέλαμε να δώσουμε συγχωροχατήρι στον ΣΥΡΙΖΑ που πολλά μας τα ‘χε κάνει, αλλά και γιατί πιστεύαμε ότι όσο άπειροι κι αν ήταν εκεί στο ΜέΡΑ, όπως και να ‘χει, κάτι ενδιαφέρον μπορεί να προέκυπτε. Όπως και έγινε.
Στην πρώτη τετραετία του ΜέΡΑ25 στη Βουλή είδα μια προσπάθεια να σχηματιστεί κόμμα, να στηθούν ανθρώπινα δίκτυα και οργανώσεις που αποτελούν οργανικά κομμάτια του (π.χ. Νεολαία), να αναδιοργανωθεί το δυναμικό του και τα στελέχη του, να δικτυωθεί με τα κινήματα και τον “δρόμο”, να συμμετάσχει σε σωματεία και συνδικάτα, και τέλος πάντων, να ενωθεί με πιο πλατιά και εργατικά κομμάτια της κοινωνίας με τρόπο που του επιτρέπει να διώξει από πάνω του ένα μεγάλο μέρος από τον ελιτισμό και τη high-up απεύθυνση της πρώτης περιόδου.
Στο ενδιάμεσο προέκυψε η βίαιη ωρίμανση της τριβής με τους πραγματικούς ιδιοκτήτες αυτής της χώρας (που θαραλλέα κατονομάζουν με ονοματεπώνυμα όπου σταθούν κι όπου βρεθούν), αρκετές χρήσιμες πρωτοβουλίες εντός κι εκτός Βουλής (και κάμποσες κενές νοήματος), μια προσπάθεια για να γίνουν δύσκολες συζητήσεις σε αυτή τη χώρα που δεν είναι έτοιμη να ακούσει ούτε τα βασικά, αλλά και κάποιες κουβέντες που ήταν κάπως αχρείαστες έως πραγματικά και τέλεια κακές.
Πιστεύω πως είναι στο συμφέρον του κόσμου της εργασίας στην Ελλάδα να υπάρχει το ΜέΡΑ25 στη Βουλή γιατί:
- Είναι το μόνο κόμμα που ασχολείται με μεγάλα προβλήματα της χώρας όπως η διαχείριση του κρατικού χρέους και τα δημοσιονομικά σε ένα πλαίσιο που αντιμάχεται το πολίτευμα της χώρας από το 2010 και μετά, δηλαδή το μνημόνιο.
- Αντίστοιχα, γιατί σηκώνουν και ασχολούνται με δύσκολα θέματα που δεν λύνονται χωρίς σύγκρουση, όπως είναι το ενεργειακό λόμπι, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας πανελλαδικά, η αχαλίνωτη σταδιακή ιδιωτικοποίηση κάθε πτυχής της ζωής στην Ελλάδα.
- Επειδή είναι το μόνο κοινοβουλευτικό κόμμα με οργανωμένη δράση στη μεγαλύτερη κρίση της γενιάς μας, την κλιματική κρίση.
- Επειδή φαίνεται ότι έχουν μια βάση για αυτά που λένε και γράφουν, ακόμη κι αν δεν τα βρίσκω μαζί τους σε όλα τα θεωρητικά (π.χ. στην τεχνοφεουδαρχία) ή ακόμη κι αν κάποιοι συγκεκριμένοι βουλευτές θα έπρεπε -πως να το πούμε- να ακούγονται λίγο λιγότερο.
- Επειδή απέδειξαν ότι δεν είναι (ακόμη;) πρόθυμοι να συνθηκολογήσουν με τους πάντες και τα πάντα για μια καρέκλα.
Αν ήμουν σήμερα στο ΜέΡΑ, αυτές θα ήταν οι προτάσεις μου:
Το κόμμα ευλογήθηκε με ένα αποτέλεσμα το οποίο δεν είναι αυτό που ήθελε αλλά του δίνει την ευκαιρία να κάνει αυτοκριτική και να ανανεώσει το συμβόλαιό του με το προεκλογικό ακροατήριό του. Είναι μια μοναδική ευκαιρία το ΜέΡΑ να κάνει σοβαρές αλλαγές στον τρόπο της απεύθυνσής του και να πετύχει να είναι για δεύτερη τετραετία στη Βουλή.
Κεντρική ιδέα όλης της προεκλογικής εκστρατείας πρέπει να είναι το “πρέπει να βάλουμε το ΜέΡΑ στη Βουλή”.
Απλά, ξεκάθαρα, αντικειμενικά. Οτιδήποτε λιγότερο είναι αποτυχία για όλους, και αυτό πρέπει να γίνει ξεκάθαρο. Είναι ένας στόχος σαφής, έχει ένα πολύ συγκεκριμένο κάλεσμα (να πας να ψηφίσεις ΜέΡΑ), έχει σαφή χρονικό ορίζοντα και μπορεί να οργανώσει τον κόσμο γύρω του (“βάζουμε το ΜέΡΑ στη Βουλή).
Επίσης δημιουργεί “ευθύνες” σε όποιες μερίδες κόσμου είναι στο ντεμί, ή ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις πρώτες εκλογές για να μπορεί να βγει κυβέρνηση συνεργασίας, ή είχαν παρκάρει την ψήφο τους στο ΚΚΕ, ή στήριξαν ένα από τα υπόλοιπα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα, ή ψήφισαν Πλεύση Ελευθερίας γιατί απλώς θυμούνται την Κωνσταντοπούλου να κάνει χαμό το ’15.
[Η πραγματικότητα είναι ότι το ΚΚΕ κάνει φοβερά καλή δουλειά εκτός Βουλής αλλά δεν προσφέρει απολύτως τίποτα εντός της, η μισή εξωκοινοβουλευτική αριστερά κάνει πολύ καλή δουλειά αλλά για ουσιαστικούς λόγους -δεν το λέω υποτιμητικά- δεν μπορεί να ακουμπήσει τη Βουλή. Η δε Κωνσταντοπούλου είναι ένα τεράστιο και επικίνδυνο ανέκδοτο και δεν υπάρχει κανένας λόγος να γίνει κοινοβουλευτικό κόμμα.]
Σε λίγο πιο συγκεκριμένες θεματικές
Α) Όσο και να μας πειράζει, το 2015 έχει πεθάνει πολύ καιρό τώρα. Ο κόσμος φοβάται περισσότερο μη χάσει τα λεφτά του παρά να χάσει την υγεία του – συμβολικά θα λέγαμε ότι o ο κόσμος θορυβήθηκε περισσότερο όταν δεν είχε τράπεζες παρά όταν δεν είχε ΜΕΘ. Τις οποίες ξέρουμε κι εμείς κι εσείς ότι δεν τις έκλεισε ο Βαρουφάκης αλλά και όποιος δεν το ξέρει, δεν θα το μάθει τώρα. Είναι τρελό, το ξέρω, αλλά φοβάμαι πως είναι η πραγματικότητα.
Β) Όσο χρήσιμες και αν είναι οι αναφορές και οι σχεδιασμοί για ένα εξωτραπεζικό σύστημα συναλλαγών και ένα plan-b, αυτή τη στιγμή είναι αδιανόητα off topic και καταναλώνουν χωρίς όφελος αρκετό από τον ήδη περιορισμένο χώρο/χρόνο που έχει κανείς για να ασχοληθεί με την πολιτική στην Ελλάδα. Κρατήστε το ως υποσημείωση και ως κομμάτι του προγράμματος και μέχρις εκεί.
Γ) Ο κόσμος που δεν θέλει με τίποτα το ΜέΡΑ το κάνει κυρίως γιατί δεν γουστάρει τον Βαρουφάκη. Ο κόσμος που ψηφίζει ΜέΡΑ το κάνει παρότι δεν τρελαίνεται με τον Βαρουφάκη. Το 2019 ο Βαρουφάκης ήταν μάλλον η μόνη ουσιαστική προσωπικότητα που είχες να δείξεις για να εξυπηρετήσεις την τότε στρατηγική σου (να εκφραστεί το ΟΧΙ που έμεινα ΌΧΙ στο δημοψήφισμα). Συμβολικά να το πω, είναι πρόβλημα για ένα κόμμα (πόσο μάλλον με αναφορές στην Αριστερά) να μην μπορεί να απαντήσει τί θα γίνει αν αύριο (χτύπα ξύλο) ο Γιάνης έχει ένα ατύχημα με τη μηχανή του.
Πλέον στο ρόστερ του κόμματος υπάρχει ένα εκτεταμένο δυναμικό ανθρώπων με εμπειρία και όρεξη, είναι κρίμα να μην προβάλεται. Θα μπορούσαν τα social media του Βαρού να φιλοξενήσουν εναλλάξ συζητήσεις με τους πρώτους 1-2 της λίστας σε κάθε γωνιά της επικράτειας με σοβαρές πιθανότητες εκλογής. Έλα εδώ Χ υποψήφια στην Αιτωλοακαρνανία, για πες τι γίνεται εκεί, τι έχεις να μας πεις. Έλα εδώ υποψήφια στο Επικρατείας, γιατί να τρέχουμε να ψηφίσουμε μέσα στο κατακαλόκαιρο και να μην φύγουμε για διακοπές (εμείς που μπορούμε);
Δ) Στην Ελλάδα είμαστε πολύ καλοί στο να μιλάμε με δυϊσμούς, με εμάς ή με τους άλλους, εμείς ή αυτοί, πράσινοι ή κόκκινοι. Δυστυχώς είναι τόσο άγρια η εξέλιξη του καρκίνου που λέγεται καπιταλισμός στην Ελλάδα που αυτοί οι δυϊσμοί έχουν γίνει παντελώς ξεκάθαροι μέχρι και στον τελευταίο πολίτη. Ο αντίπαλος έχει κάθε φορά όνομα και το πρόβλημα είναι γνωστό.
Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ λένε “θα κάνουμε κάτι για να ανακουφιστεί ο πολίτης, θα επιδοτήσουμε το ρεύμα”. Εσύ μπορείς να πεις “εμείς δεν τάζουμε power pass, εμείς σας λέμε για ποιο λόγο πληρώνουμε το ρεύμα χρυσό και γιατί θα συνεχίσει να είναι χρυσό και χωρίς πόλεμο, Πούτιν, Ουκρανίες, και δεν ξέρω εγώ τί άλλο – για να πληρώνουμε αυτούς που μπορούν και κερδίζουν”. Απλότητα, καθαρότητα, σύντομα μηνύματα που λένε κάθε φορά την αλήθεια και εισάγουν όσο το δυνατόν λιγότερη καινούργια πληροφορία. Δυστυχώς αυτό μπορεί να παίξει στα social media και να μεταφερθεί σε μια συζήτηση.
Ε) Με παραξενεύει το γεγονός ότι το ΜέΡΑ δεν παίζει πιο συχνά στη δημόσια συζήτηση ότι κατά ένα μέρος είναι αυτοχρηματοδοτούμενο, ή ότι τέλος πάντων, έχει στήσει έναν μεγάλο μηχανισμό για να μπορεί να αντλεί χρηματοδότηση από τα μέλη και τους φίλους του. Είναι ένα πολύ ουσιαστικό επιχείρημα το οποίο σπάει την απόσταση ανάμεσα στον πολίτη και τα κόμματα, εξηγώντας ότι έτσι πρέπει να δουλεύει μια οργανωμένη πολιτική δύναμη, να εξαρτάται και να υποστηρίζεται από τα μέλη του – με τον ίδιο τρόπο και σαφήνεια που π.χ. το ThePressProject λέει στην υπογραφή του:

[Στη σύντομη περίοδό μου στον ΣΥΡΙΖΑ θυμάμαι ότι το ζήτημα της αυτοχρηματοδότησης ήταν ένα τεράστιο αγκάθι και μια ανεκμετάλλευτη πηγή εσόδων με την οποία κανείς δεν ήθελε να ασχοληθεί σοβαρά. Εν τέλει αυτό αποδείχτηκε ότι ήταν στρατηγική επιλογή της ηγεσίας, γιατί αν τα μέλη σου ψηφίζουν κάθε μήνα με τη συνδρομή τους, αρχίζουν να νιώθουν άβολα όταν βλέπουν πράγματα που δεν τους αρέσουν…]
Ζ) Να πάρετε το παρακάτω και να το κάνετε σημαία:

Leave a Reply