Αρχικά, γεννήθηκα. Αυτό από μόνο του σημαίνει ότι είμαι ένας από τους τρεις επιτυχημένους συνδυασμούς ωαρίων και σπερματοζωαρίων ανάμεσα σε αναρίθμητους άλλους μεταξύ των γονιών μου που δεν συνέβησαν ποτέ. Αν εξαιρέσει κανείς τις 4.142 λέξεις του λήμματος στη Wikipedia με όλους τους πιθανούς λόγους παιδικής θνησιμότητας, δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας, να σας ζήσει, να τον χαίρεστε, πάμε παρακάτω.
Από εκεί και πέρα σταματούν οι ομοιότητες και ακολουθούν οι διαφορές.
Νούμερο ένα, ότι γεννήθηκα αγόρι. Αυτό αυτομάτως σημαίνει ότι δικαιούμαι 28% καλύτερο μισθό, έχω 6,5 φορές περισσότερες πιθανότητες να είμαι ιδιοκτήτης γης και 79% περισσότερες πιθανότητες να εκλεγώ βουλευτής στην Ελλάδα (= Μ.Ο. τριών τελευταίων συνθέσεων της Βουλής).
Δεύτερον, ότι όχι μόνο γεννήθηκα αλλά μεγάλωσα και συμπεριφέρομαι όπως τα αγόρια τα “κανονικά“. Που σημαίνει ότι έχω μεγαλύτερες πιθανότητες να μεγαλώσω σε ένα περιβάλλον που με αποδέχεται και με υποστηρίζει, να κινούμαι ασφαλής και ανώνυμος, να πηγαίνω όπου θέλω και μ’ όποια θέλω και να το ξέρουν όλοι, να κρατάμε χέρια, να φιλιόμαστε “στη μέση του δρόμου, στον κόσμο μπροστά”, να αναγνωρίζω την εικόνα μου και τις αναπαραστάσεις της ζωής μου στην τηλεόραση και τα media, να μην φοβούνται οι γείτονες ότι θα μυήσω τα παιδιά τους (στο σατανισμό, ίσως;), να μην υπάρχει -ισμός που να εξηγεί μονολεκτικά το τι βιώνω καθημερινά.
Κι έχει κι άλλο. Μεγάλωσα σε μια μικρή πόλη της Ελληνικής επαρχίας, σε ένα σπίτι που μου παρείχε ό,τι χρειάστηκα ποτέ and then some. Ξεκίνησα φροντιστήριο Αγγλικών πριν μπω στο Δημοτικό με αποτέλεσμα από πολύ νωρίς να σκέφτομαι και να γράφω δίγλωσσα (or English only), να μη δυσκολευτώ καθόλου να κολλήσω στον ηλεκτρονικό υπολογιστή που μπήκε στο σπίτι λίγα χρόνια αργότερα (bonus 1) και αμέσως μετά να ανοίξω πολλούς κόσμους μαζί όταν έφτασε μαζί και το ίντερνετ (bonus 2).
Όταν τελείωσαν οι Πανελλαδικές θυμάμαι πως έκανα μια σούμα και είπα στους γονείς ότι τα φροντιστήρια μόνο της τελευταίας χρονιάς κόστισαν 6.850€. Ίσως μάλιστα και αυτά τα χρήματα να ήταν και λίγα σε σχέση με το τί ποσά είχαμε ακούσει για την Αθήνα ή την Κρήτη.
Με σπούδασαν οι γονείς μου, λοιπόν, παρεούλα με το ελληνικό κράτος, δηλαδή μαζί με όλους τους γονείς και όλα τα παιδιά κάθε γενιάς που έζησε πριν και μαζί με εμένα μέσα από αυτή την κατάκτηση της κοινωνίας μας που λέγεται δημόσια παιδεία. By the way, τελείωσα τη σχολή χωρίς καθυστερήσεις μιας και δεν χρειάστηκε να δουλεύω παράλληλα όπως έκαναν πολλοί συμφοιτητές μου (κι άλλο bonus).
Τέλος, στην άνεση της πρώτης μου δουλειάς και της υποστήριξης των γονιών μου, το 2014 ξεκινήσαμε μαζί με φίλους και συμφοιτητές την δικό μας συνεταιριστικό εγχείρημα. Κάτι που δεν διστάζουμε να αναφέρουμε (μάλλον το αντίθετο, κάνουμε αγώνα για να το πούμε όσο πιο καθαρά γίνεται) είναι ότι προφανώς και μπορέσαμε να κάνουμε αυτό το τρελό βήμα επειδή α) όλα τα μέλη της ομάδας έμεναν με τους γονείς τους, β) δεν χρειάστηκε αρχικό κεφάλαιο πέρα από τα laptop που είχαμε ήδη, γ) φιλοξενηθήκαμε με συμβολικό ενοίκιο σε οικογενειακή ιδιοκτησία, δ) μας πήρε καιρό μέχρι να πετύχουμε να βιοποριζόμαστε αποκλειστικά και ικανοποιητικά από τη δουλειά μας. Προφανώς we worked our asses off και κανείς δεν μπορεί να μας το πάρει αυτό, αλλά αυτό το υπέδαφος ήταν χρήσιμο και ουσιαστικό.
Για όλα τα παραπάνω που έγραψα νιώθω φουλ ευγνώμων. Κάνοντας αυτή την αναδρομή, ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με το σπίτι και την οικογένειά μου, δεν σας κρύβω ότι συγκινήθηκα λίγο ο μαλάκας.
Από τη μία, νιώθω μια μεγάλη ανάγκη να ευχαριστήσω την κοσμική ζυγαριά που έγειρε προς το μέρος μου και μου έκανε τη ζωή εύκολη με τόσους πολλούς τρόπους.
Από την άλλη, θέλω τόσο πολύ να εξηγήσω στον κόσμο ότι ακριβώς επειδή τα βρήκα όλα αυτά μπροστά μου έχω έναν λόγο παραπάνω να διατυμπανίζω την αξία τους:
Ποιος μπορεί να μου ξεφουρνίσει νεοφιλελεύθερες ασυναρτησίες για το “άχρηστο ελληνικό πανεπιστήμιο” που έδωσε την ευκαιρία σε εκατομμύρια συνανθρώπους μας να ξεφύγουν από την ανειδίκευτη εκμετάλλευση, να πιάσουν την επιστήμη από τα κέρατα και να μας πάνε όλους μας ένα βήμα παρακάτω; (Το ότι στη συνέχεια εμφανίστηκε η καινούργια, εξειδικευμένη εκμετάλλευση είναι άλλη ιστορία)
Ποιος μπορεί να ψελλίσει οτιδήποτε λιγότερο από σταθερή εργασία για όλους, με ασφάλεια και μισθούς ζωής και όχι επιβίωσης τη στιγμή που εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ζουν σε καθεστώς εργοδοτικής τρομοκρατίας και μόνιμης οικονομικής ανασφάλειας;
Για μένα, ο αγώνας κατά της εκμετάλλευσης από όπου κι αν προέρχεται είναι η σταθερή προσπάθεια όλα αυτά να σταματήσουν να είναι προνόμια του κάθε Χ, Ψ μονοψήφιου ποσοστού ανθρώπων και να γίνουν η κοινή βάση για όλες και για όλους. Έχουμε χρέος να κάνουμε τον κόσμο ένα βαρετό μέρος να ζει κανείς, χωρίς τις δυσάρεστες εκπλήξεις που ακολουθούν τους καπιταλιστικούς κύκλους, χωρίς τα εκατοντάδες εμπόδια μπροστά στην πορεία του καθενός να γίνει αυτό που θέλει να γίνει και να είναι αυτό που θέλει να είναι – κι αυτό από μόνο του είναι μια συναρπαστική επιδίωξη.
Τέλος, τα γράφω όλα αυτά για να προλάβω τον κάθε τυχαίο που θα μου πει “ναι, αλλά εσύ είχες όλα τα καλά”. Η απάντηση είναι “yes, I know, that’s the point”. Η γνώμη μου και τα γραφόμενά μου έχουν προέλθει με τον τρόπο τους μέσα από αυτά τα θεμέλια και το θεώρησα ειλικρινές και χρήσιμο για την κουβέντα μας να τα ξέρετε και εσείς αυτά.
Photo by Mirko Blicke on Unsplash
Leave a Reply