Σήμερα που κατέβαινα με τα πόδια στη δουλειά, εκεί στην πλατεία πέτυχα μια γιαγιά που φώναζε “Γεωργία! Γεωργία!” σε ένα μπαλκόνι, ξανά και ξανά, επαναληπτικά, σαν κουκουβάγια.
Αργότερα, κάπου στα μισά της Ιπποκράτους, ακούμπησα σε έναν τοίχο για να δέσω το κορδόνι μου. Λογικά θα λέρωσα το παλτό μου, αλλά ποιος νοιάζεται, εγώ να μην πέσω ήθελα.
Είναι ωραίο να μιλάς με ανθρώπους που έχουν ένα προνόμιο πάνω σου, μια λευκή επιταγή με το όνομα σου. Να τους λες “εδώ είμαι, πάνω-κάτω ό,τι βλέπεις” και να κάνουν ό,τι καταλαβαίνουν.
– Θα βρέξει.
– Καιρό είχε.
Η φωτογραφία είναι της Ιωάννας Καστανιώτη (link), του πιο ενήλικου δωδεκάχρονου που έχω γνωρίσει ποτέ.
Μπουγάδα
