Κουτσό

Φίλος είναι εκεί που γκρινιάζεις ελεύθερα. Γενικά μια γεροντίαση την είχα από πάντα. Βγαίνει σε διάφορες βερσιόν και χρώματα αλλά οι φίλοι μου ξέρουν ότι τον τελευταίο καιρό με ταλαιπωρεί πιο πολύ ένας πόνος που δεν με αφήνει, κυριολεκτικά, να σταθώ: ο πόνος στο αριστερό μου πόδι.
Ξεκίνησε περίπου πέρισυ τέτοιο καιρό όταν έφυγα από την παλιά μου δουλειά και πήγα μόνιμα στη Sociality. Στην αρχή είπα φταίει η καρέκλα, γιατί στο γραφείο μάς είχαν άνετους και ανατομικούς, ενώ στην Πανεπιστημίου έχουμε κάτι πλαστικά καρεκλάκια που τα γυρίζεις γύρω-γύρω για να σηκωθούν πέντε πόντους. Μετά ότι φταίει ότι δεν κάνω γυμναστική, “μέση θα είναι, να σηκώνεσαι να περπατάς”, μετά ότι λογικά είναι αυχενικό από τα κωλολάπτοπ γιατί έκανα έτσι πάνω-κάτω και πονούσα.
Μάρτιο άλλαξα καρέκλα, τον Αύγουστο πήγαμε στα Κύθηρα, τον Σεπτέμβριο στο Λονδίνο, τα Χριστούγεννα στο Βερολίνο κι εγώ συνέχιζα να πονάω – έμαθα μέχρι και πως να ζητάω παυσίπονα όταν είμαι στο εξωτερικό (παρατσέταμολ).
Μια μέρα έκανα το λάθος να πάρω μαζί μου στη δουλειά ένα χάπι από αυτά που μου είχαν ξεμείνει από το ταξίδι. Και ήταν λάθος γιατί μέσα σε μισή ώρα χάθηκε ολόκληρο το συννεφάκι που είχα καβαλήσει τόσο καιρό, ο πόνος έφυγε και ξαφνικά (sic) ένιωσα τελείως άδειος, χωρίς νόημα και στόχο, μιας και τώρα είχαν το ελεύθερο να βγουν στην επιφάνεια πιο ουσιαστικές φλεγμονές που κουβαλάω. Ο πόνος στο πόδι ήταν κι αυτός μια κάποια λύση.
Προσθήκη: Οι φίλοι μου ξέρουν – εκεί που πάω και γκρινιάζω – ότι μπορεί να δυσκολεύομαι, να αγχώνομαι, να θέλω λίγο χρόνο παραπάνω, αλλά βασικά το χω.  Εξάλλου δεν ζήτησα κι εγώ ξανά να τρέξω, γέρος άνθρωπος, να περπατήσω θέλω.