Σε κάποιον σαν κι εμένα, με φριχτή μνήμη για ονόματα ανθρώπων που συνάντησα έως και λίγα λεπτά νωρίτερα (= name-blindness), φαίνεται αρκετά οξύμωρο να μπορώ να επιχειρηματολογήσω με βεβαιότητα για το πού βρισκόμουν ακριβώς ένα χρόνο από σήμερα, ποιους ανθρώπους είδα, τι παραγγείλαμε για φαγητό, ποια ταινία βάλαμε να δούμε. Εν προκειμένω, ήταν το About Time, μία ιστορία βασισμένη σε ένα από τα αγαπημένα μου μοτίβα στο storytelling: Τι θα γινόταν αν…; Αν ανακάλυπτες μια μέρα ότι έχεις υπερφυσικές ικανότητες; Οι οποίες σου επιτρέπουν να μετακινείσαι στο χρόνο απεριόριστα και να αλλάζεις τα γεγονότα; [Spoiler alert, δεν συνεχίζω παρακάτω, να πάτε να την δείτε.]
Δεκάδες Παρασκευοσάββατα αργότερα, καταλήγω να βλέπω το Source Code, μία από εκείνες τις ταινίες που βάζεις στη λίστα σου γιατί το trailer ήταν μία τεράστια υπόσχεση ότι θα δεις ένα sci-fi action movie και καταλήγεις να χαίρεσαι επειδή δεν ήταν μόνο αυτό.
Ίσως υπερβάλλω, αλλά θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αυτές οι δύο ταινίες, τυχαία βαλμένες με έναν χρόνο διαφορά η μία από την άλλη, μοιράζονται ένα κοινό χαρακτηριστικό: την ικανότητα των ηρώων τους να επιστρέφουν στην αρχή των γεγονότων, να επηρεάζουν την κατάληξή τους και να κερδίζουν τη μάχη με το χρόνο, ξανά και ξανά, για χάρη ενός μεγαλύτερου καλού.
Είναι, επίσης, περίεργο γιατί μόλις σήμερα είδαμε στο γραφείο το τελευταίο επεισόδιο του καινούργιου love-story web series της Lacta. Σκέφτηκα κάποια στιγμή ότι όσο χαζούλικα ή αφελή κι αν είναι, τέτοια έργα μπορώ και τα λατρεύω μιας και δίνουν ζωή σε έναν καινούργιο φανταστικό κόσμο και έτσι αποκαθιστούν έναν ιδεαλισμό που η πραγματικότητα η ίδια έχει απολέσει.
Αυτό που λέω είναι ότι είναι υπέροχο, υπέροχο συναίσθημα να βλέπεις την αδικία να αποκαθίσταται, έστω και για λίγο, έστω και σε βάρος του παρελθόντος ή του μέλλοντος, σε ταινίες όπως το About Time και το Source Code, αντίστοιχα.
Καλή χρονιά, αγάπη μου.
Leave a Reply