Από φόβο ή από επιλογή

Πολλές φορές έχουμε κληθεί να πάρουμε αποφάσεις στη ζωή μας, άμαθοι δα δεν είμαστε. Έχουμε δει ανθρώπους να αγωνίζονται αλλά και να φυγομαχούν, να προσπαθούν χωρίς αποτέλεσμα αλλά και να παραδίδονται άνευ αγώνος με δύο μηδέν από τα αποδυτήρια. Μια πρώτη εκτίμηση της ανθρωοπογεωγραφίας σήμερα είναι ότι στις δύο μεγάλες περιοχές που ορίζει το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, υπάρχουν και οι μεν και οι δε. Με μια ουσιαστική, ωστόσο διαφορά.
Μέχρι στιγμής, και με την έλλειψη στοιχειωδών δημοσκοπήσεων, δεν μπορούμε να βγάλουμε το φοβόμετρο και να δούμε ποιά πλευρά έχει επηρεαστεί περισσότερο. Παρόλα αυτά, νομίζω ότι συμφωνούμε στο ποιά είναι αυτή που διαπραγματεύεται πρώτα και κυρία τους βασικούς όρους διαβίωσής της.
Αυτό που πιστεύω ότι χωρίζει πολιτισμικά τη μια πλευρά από την άλλη είναι επί της ουσίας το αίσθημα της ευθύνης. Οι από δω του ΟΧΙ έχω ακούσει συνήθως να λένε ότι «θα το κάνω αυτό για το μέλλον μου», «για τα παιδιά μου», «γιατί δεν δέχομαι να γίνω η πρώτη χαμένη γενιά», γιατί «πώς να το κάνουμε ρε παιδιά, δεν γίνεται εγώ τώρα να πω το ναι σε όλα». Στον αντίποδα, η από κει πλευρά του ΝΑΙ νιώθω περισσότερο ότι λέει πως «η κυβέρνηση έφερε τη χώρα στα βράχια», πως «η πρώτη φορά αριστερά θα είναι καλύτερα για όλους να είναι και η τελευταία», ότι «οι λαφαζάνηδες είναι απροετοίμαστοι» και ότι «ο λαός δεν ξέρει τί θέλει».
Αυτό που προτείνω να κρατήσουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας είναι ότι το επίδικο δεν είναι ο θυμός, η κυριαρχία, η αξιοπρέπεια. Αλλά πως όλα αυτά είναι παράγωγα της ταυτότητάς μας ως πολίτες, ως συμμέτοχοι σε αυτή την κοινωνία,  και στην ριμάδα την αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Κι αυτά είναι αδιαπραγμάτευτα. Διαφορετικά, να αποδεχτούμε ότι ο πολιτικός εκφραστής μας είναι ο Θεοδωράκης και η Γεννηματά, και συλλογική μας διανόηση τα κανάλια. ΟΧΙ.
 
Πρώτη δημοσίευση: Red Notebook, 3/7/15, http://rednotebook.gr/2015/07/apo-fovo-i-apo-epilogi/