Δεν είμαι ακριβώς σίγουρος πώς μάθαμε για τους Everything Everything. Αν τα λέω καλά τούς είχε αναφέρει ως band-to-watch ο Steven Wilson (με τον οποίο έχουμε βαθιά σχέση, οικογενειακώς) πριν από πολλά πολλά χρόνια – το πρώτο τους album Man Alive βγήκε το θεομάκρινο 2010.
Έκτοτε τα παλικάρια έχουν μπει στη διαδικασία να μην επιτρέψουν κάποιος δίσκος του να βγει “έτσι κι έτσι” παρά το σταθερό πρόγραμμα στην παραγωγή τους:
- Man Alive (2010)
- Arc (2013)
- Get To Heaven (2015)
- A Fever Dream (2017)
- Re-Animator (2020)
- Raw Data Feel (2022)
Man Alive
Everything Everything (2010)
Arc
Everything Everything (2013)
Το Get To Heaven το έχω ακούσει ήδη αρκετά και το εννοώ. Για τους λάτρεις της στατιστικής, είναι με διαφορά το άλμπουμ που έχω ακούσει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο στη ζωή μου.
Έχω πει ότι μια μουσική ξεχωρίζει όταν δεν μπορείς να μην την ακούσεις, όταν ακόμη κι αν παίζει στο background εσύ κάνεις Alt+Tab για να δεις τι είναι αυτό που μπήκε.
Ένα άλμπουμ είναι γαμάτο όταν σε κάνει να κατεβάσεις το Musixmatch για να βλέπεις τα lyrics όσο προσπαθείς να τραγουδήσεις τις μόνιμες “ψεύτικες” του Jonathan Joseph Higgs.
Επίσης γαμάτο είναι το άλμπουμ που σε κάνει να πεις “πω ρε φίλε, θέλω κι εγώ να γράψω μουσική, πώς το έκανε αυτό;”
Το Get To Heaven είναι ένα υπέροχο άλμπουμ οδήγησης γιατί έχει τα πάντα μέσα: εντάσεις, μελωδίες, ριφάκια και μπιτάκια, σε κάνει να θες να τραγουδήσεις και να μην μπορείς να σταματήσεις να παίζεις το ρυθμό με τα δάχτυλά σου πάνω στο τιμόνι.
Αν μπείτε στη διαδικασία να το ακούσετε, συστήνω να πάτε απευθείας στη Deluxe έκδοση (αυτή που έχω και εδώ) γιατί περιλαμβάνει επιπλέον κομμάτια που είναι πραγματικά επέκταση των υπολοίπων.
Leave a Reply