Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι, οι ίδιοι βέβαια δεν το ξέρουν, αλλά τους περιμένει μια δική τους πόρτα στον παράδεισο.
Αυτή η πόρτα δεν είναι ίδια με τη μεγάλη την κεντρική με τα χρυσά τα κάγκελα, τα αγγελάκια, τον Άγιο Πέτρο να κρατάει το iPad και τα λοιπά που ξέρουμε από τα κόμιξ. Αυτή η πορτούλα είναι πιο μικρή, χωράει μόνο έναν κάθε φορά και δεν έχει ούτε κάγκελα ούτε χρυσά, ούτε τίποτα, ένα κάσωμα σκέτο είναι, περνάς και τέλος.
Για να περάσεις αυτή την πορτούλα δεν χρειάζεται να εξηγήσεις ούτε ποιος είσαι, ούτε αν έκανες καλές πράξεις όσο ζούσες. Αυτή η πορτούλα είναι εκεί για όσους όσο ζούσαν δεν ήξεραν να κάνουν τίποτε άλλο πέρα από το καλό, που δεν έβαζαν με το μυαλό τους το “πως αλλιώς”, κι ας είχαν δει τα μάτια τους, κι ας είχαν την επιλογή και την ευκαιρία.
Αυτή την πορτούλα δεν την ψάχνεις ούτε την κυνηγάς, ούτε ξέρεις ότι υπάρχει ούτε και σε νοιάζει. Το να περάσεις από τη δική σου και όχι από εκεί που πάει ο πολύς ο κόσμος είναι για σένα η μοναδική φορά που θα δεχτείς να σου κάνουν μια εξαίρεση. Και για αυτό ακριβώς την έχουν φτιάξει εκεί και σε περιμένει, κι ας μην την ήξερες, κι ας μην την έψαξες, για αυτό ακριβώς σε περιμένει.
Λοιπόν, έκατσα κι έγραψα όλη αυτή την κουταμάρα απνευστί γιατί κατάλαβα ότι συνάντησα έναν τέτοιο τύπο στο δρόμο μου, που για χάρη του χρειάστηκα να σκαρώσω μια ολόκληρη θεωρία για την ύπαρξη αυτών των πορτούλων.
Σας εύχομαι να έχετε κι εσείς την ίδια τύχη και μακάρι όση ώρα με διαβάζετε να σας ήρθε κι εσάς στο μυαλό κάποιος ή κάποια που ξέρετε ότι θα βρει τη δική του πορτούλα εκεί ψηλά. Να ‘στε καλά.
Photo by adrianna geo on Unsplash
Leave a Reply