[Submotion Orchestra – Awakening]
Πολύ καλησπέρα σας. Η σημερινή εκπομπή έχει περισσότερο χαρακτήρα ανασκόπησης, σαν μια βόλτα με φίλους που έχετε καιρό να τα πείτε.
Επομένως, δεν ξέρω αν θα προλάβουμε να πούμε πολλά ή να τα πούμε όλα, αλλά έτσι κι αλλιώς αυτό δεν έχει και πολύ σημασία, σημασία έχει να βρισκόμαστε, περίπου δηλαδή όπως και σε μια βόλτα με φίλους.
[Ultraista – Smalltalk – Four Tet remix]
Γενικότερα, έχουμε συνδέσει την αλλαγή της χρονιάς με τα Χριστούγεννα, αλλά προσωπικά ανήκω ακόμη σε αυτούς που πιστεύουν ότι το σύνορο της μιας χρονιάς με την άλλη παραμένει ο δεκαπενταύγουστος και ο αγιασμός στα σχολεία. Οι διακοπές του καλοκαιριού είναι μια όμορφη στιγμή να κάνεις επιτέλους την ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε, να αφήσεις να περάσουν πράγματα από πάνω σου και να κάνεις χώρο για τα επόμενα.
Μια ωραία τακτική για το replay της χρονιάς που πέρασε, είναι να ξεκινήσεις να βλέπεις τα… επεισόδια της προηγούμενης σεζόν σαν να είσαι σε θερινό σινεμά, δηλαδή εξ αποστάσεως, ιδανικά βράδυ, με το ποτό σου και με καλή παρέα. Κι όλα αυτά χωρίς απαραίτητα να σκέφτεσαι, χωρίς να κρατάς σημειώσεις, απλώς να βλέπεις και να παρατηρείς τι παίζει στο πανί.
Έχει πολύ ενδιαφέρον εκεί πάνω στην οθόνη να βλέπεις τον εαυτό σου να παίζει, να ακολουθείς τις συγκινήσεις του και να χαίρεσαι τις χαρές του, αλλά πάντοτε από την ασφάλεια της πάνινης καρέκλας στην οποία κάθεσαι.
[Sin Cos Tan – Sooner Than Now]
Η αλήθεια είναι ότι όσο ηχογραφείται αυτή η εκπομπή, εγώ βρίσκομαι ακόμη στην Αθήνα.
Πηγαίνω καμιά βόλτα προς το μπαλκόνι, φυσάει λίγος αέρας φρέσκος κι είναι σαν να μπαίνω κιόλας στη θάλασσα για το πρώτο μπάνιο.
Έχω την εντύπωση ότι κάθε χρόνο το καλοκαίρι ορίζεται από τη στιγμή που θα θελήσεις εσύ να επιστρέψεις στη θάλασσα, καθόλου νωρίτερα, ούτε με τα παγωτά, ούτε με τις ζέστες.
Η θάλασσα είναι πάντα εκεί να σε περιμένει, το θέμα είναι να πάρεις εσύ την απόφαση να πας να την βρεις.
[Leyya – Superego]
Σκαλίζοντας το αρχείο μου και μετά από πολύ κόπο κατάφερα να βρω ξανά μια εκπομπή που νόμιζα ότι είχα χάσει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ήταν η πρώτη εκπομπή που είχα ετοιμάσει να ηχογραφήσω, πίσω μακρινό από όλες τις απόψεις 2010. Διαβάζω το κείμενο που είχα γράψει τότε και τα μισά και πλέον πράγματα δεν θα μπορούσα να τα πω σήμερα, ωστόσο υπόσχομαι ότι θα δοκιμάσω ξανά να την γράψω και να την ανεβάσω εδώ.
Υπάρχει, μάλιστα, η σκέψη να την ηχογραφήσουμε ζωντανά στον Ραδιοφωνικό Σταθμό πίσω στο Μεσολόγγι, δηλαδή στην αφετηρία και τον προορισμό των περισσότερων καλοκαιριών μου μέχρι σήμερα.
[Palace – Bitter]
Σε συνδυασμό με αυτό που λέγαμε πριν για την ανασκόπηση στο τέλος της χρονιάς, το να κοιτάς ξανά προς τα πίσω είναι λίγο σαν μακροβούτι, παίρνεις μια ανάσα και πας όσο πιο μακριά σε πάει. Συνήθως κρατιέσαι πολύ σφιχτά από αυτά που θεωρείς σημαντικά και επί της ουσίας θέλει αρκετό χρόνο και ενέργεια για να βρεις την άκρη σου.
Ένας καλός τρόπος για να κάνεις ένα χρήσιμο βηματάκι είναι να απορροφήσεις όσα περισσότερα μπορείς, να τα ενσωματώσεις.
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα δημιουργήσουμε εκκρεμότητες κάποια στιγμή στη ζωή μας, διάφορα κενά και παραλείψεις. Κάποια στιγμή κι αυτές οι εκκρεμότητες θα θελήσουν το κλείσιμό τους. Ιδανικά όταν θα έχουμε και εμείς την ενέργεια και τον τρόπο για να τις κλείσουμε, όχι νωρίτερα.
[Dans Dans – Au Hassard]
Η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησα να γράφω αυτή την εκπομπή αντίστροφα, δηλαδή με αφετηρία το επόμενο και τελευταίο τραγούδι για σήμερα και στη συνέχεια προς τα πίσω, σαν να κάνω δηλαδή κι εγώ μια ανασκόπηση όπως αυτή που περιγράφουμε τόση ώρα.
Ο λόγος είναι ότι ήθελα να εξασφαλίσω ότι στο τέλος θα υπάρχει αυτή η ωραία αίσθηση που σου μένει λίγο πριν τελειώσουν οι διακοπές, στην αρχή του Σεπτεμβρίου. Για την ακρίβεια, το επόμενο κειμενάκι το έχω γράψει πολλά χρόνια πριν, οπότε κατά κάποιο τρόπο η σημερινή εκπομπή έχει αρκετά βαθιές ρίζες. Το λένε “Νυχτερινοί Κολυμβητές”, είναι κατ’ εμέ το καλύτερο πράγμα που έχω φτιάξει ποτέ και αυτό είναι μια ευχάριστη σύμπτωση γιατί έχει γραφτεί για την Ειρήνη μου, τον ομορφότερο άνθρωπο που έχω γνωρίσει ποτέ μου. Η συνέχεια σε πολύ λίγο.
[Richard Hawley – The Ocean]
Η θάλασσα. Τη φοβάται, όπως τα παιδιά φοβούνται το σκοτάδι. Αυτές οι ακτές έχουν αδιαφανή νερά, θολωμένα από την ανάδευση της άμμου και τον κόλπο. Όσο πάει και σκουραίνει ο ουρανός και χάνει τα χρώματά του. Το κόκκινο χαλί που η μάνα του έστρωσε για να τον υποδεχτεί στα δώματά της, σε λίγα λεπτά θα πάψει να υπάρχει. Για όσο ακόμη προλάβει, στέκει και κοιτάζει κατευθείαν στον δίσκο του. Σε λίγο τα μάτια της καίνε. Τα κλείνει και δακρύζει. Αφήνει την τσάντα της και κάθεται στην άμμο. Σηκώνει πάλι το κεφάλι, τραβάει τα μαλλιά από το πρόσωπό και κοιτάζει ξανά. Μέχρι να δακρύσει και πάλι, τελείωσε. Τι κρίμα που δεν μπορεί να έχει τον δικό της πλανήτη, να βλέπει τον ήλιο να δύει 43 φορές μέσα σε ένα απόγευμα..
Είναι αλήθεια, βραδιάζει. Η νύχτα είναι σαν όνειρο μέσα σε όνειρο, πάντα σε θέλει να τολμάς, να δοκιμάζεις την ύπαρξή σου. Είχε ακόμη ζέστη, και ο δροσερός άνεμος σήκωνε κόκκους άμμου από όλο το πλάτος της ακτής. Γύρισε το κορμί της από την άλλη, και έκλεισε τα μάτια. Σε λίγο ευτυχώς κόπασε, χωρίς να σταματήσει εντελώς να φυσάει. Και μέσα σε όλα της φύσης τα στοιχεία, ήταν και εκείνο το φεγγάρι το τρελό, που όσο το σκοτάδι αγκάλιαζε την ακροθαλασσιά από βράχο σε βράχο, τόσο εκείνο έριχνε το μαγικό του φως πάνω στα κύματα.
Έβγαλε τα παπούτσια της. Σηκώθηκε. Τώρα τα πόδια της ήταν γυμνά, μόνο το κίτρινο φουστάνι τής κάλυπτε τα γόνατα. Περπάτησε λίγο μέχρι εκεί που το κύμα μέρα-νύχτα παλεύει για να φτάσει τη στεριά, με τα μαλλιά της να πέφτουν στο πρόσωπο από τον αέρα. Έσκυψε και πήρε λίγο νερό, και πριν προλάβει να ξεγλιστρήσει από τα χέρια της, το έριξε στα μάγουλα και τον λαιμό της. Δροσιά. Δεν το σκέφτηκε και πολύ. Με λιγοστούς βηματισμούς, παραδόθηκε στην αρμύρα της θάλασσας.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την παρέα, από τα στούντιο της οδού 25-27, καλό βράδυ και καλό καλοκαίρι για πάντα.
Leave a Reply