[Outfit – New Air]
Πολύ καλησπέρα σας. Είναι η εκπομπή Ανοιχτή Ακρόαση υπ’αριθμόν εξι.
Σενάριο, σκηνοθεσία, μοντάζ, ρεπεράζ, αμπαλάζ, Σπύρος Τζώρτζης.
Πιστοί στο ραντεβού μας, μόλις 11 μήνες από την προηγούμενη Ανοιχτή Ακρόαση, κάθομαι και μιλάω μόνος μου για όσα δεν λένε οι άνθρωποι μεταξύ τους. Κι απέ το να μη μιλάς δεν είναι κακό και κατακριτέο, είναι όμως, κατά πάσα πιθανότητα, κάτι που κανείς άλλος δεν μπορεί να μάθει ότι κάνεις αν δεν του το πεις πρώτα εσύ ο ίδιος.
Στην επιλογή της μουσικής για σήμερα, είναι μια αυτόματη λίστα του Spotify που μπήκε σχεδόν ολόκληρη ως το μουσικό υπόβαθρο αυτής εδώ της εκπομπής. Κι έχω αρχίσει να ανησυχώ αν εγώ γράφω λογάκια για τη μουσική που μου δόθηκε έτοιμη, ή αν έχει προχωρήσει τόσο το μηχανάκι που έχει αρχίσει να συμβαίνει το αντίθετο. Anyway.
[Woman’s Hour – To the End]
Προσπαθώ να θυμηθώ μια παλιά ιστορία – η αδερφή μου θα την θυμάται σίγουρα πολύ καλύτερα από μένα – με ένα ζευγάρι το οποίο συνήθιζε να δειπνεί σε ένα καλό εστιατόριο, κάθε εβοδμάδα, και καθόλη τη διάρκεια του γεύματος δεν έβγαζαν λέξη ο ένας στον άλλον. Ένα από τα γκαρσόνια του ρεστοράν άρπαξε μια μέρα την ευκαιρία και πλησίασε την κυρία του ζευγαριού λέγοντάς της “σε παρακολουθώ εδώ και μέρες εσένα και τον σύζυγό σου, πρέπει να είστε πραγματικά δυστυχισμένοι”. Κι εκείνη του απάντησε, χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρος, κάτι σαν “με τον άντρα μου τα έχουμε πει όλα, δεν χρειάζεται πλέον να πούμε τίποτε άλλο”.
Οι άνθρωποι πολλές φορές κάνουν ότι δεν μιλάνε, αλλά βασικά δεν χρειάζεται ο ένας πάρα την έκφραση του άλλου.
[Other Lives – Reconfiguration]
Οι άνθρωποι λένε όλο και λιγότερο το “δεν πειράζει”. To “άστο, ΟΚ, θα το δούμε μαζί”, τώρα, σε λίγο, κάποια στιγμή.
Οι άνθρωποι κάθονται και τσακώνονται στη σιωπή τους ποιος δεν θα μιλήσει πρώτος, και μετά τσακώνονται κανονικά για το ποιος θα μιλήσει τελευταίος.
Δίνουν αναβολές στον εαυτό τους – μια εβδομάδα, δύο εβδομάδες, ένα μήνα – για να δουν πως θα ‘ναι τότε, λες και θα ‘χει αλλάξει κάτι. Θα ‘χει περάσει ο καιρός, θα σκέφτονται διαφορετικά, θα έχουν μεγαλώσει.
Ένα μήνα μετά την τελευταία νύχτα μαζί, πάλι νύχτα θα είναι.
Οπότε δε λένε τίποτα, και το αφήνουν εκεί.
[Tony Allen, Damon Albarn – Go Back]
Οι άνθρωποι δεν μιλάμε μεταξύ μας κι αυτό είναι γκράντε μαλακία, γενικά.
Φοβόμαστε, και είναι πολύ λογικό αυτό, απλώς με τη λογική δεν κάνεις πάντοτε χωριό.
Πολλές φορές δεν μιλάμε γιατί είναι σαν να μαθαίνουμε ακόμη την αλφάβητο.
Βου και α, βα. Βαριέμαι. Και τι να πούμε;
Δου και ε, δε. Δε θέλω, δε σε ξέρω.
Θα μπορούσε να μου βγει και το “δεν ξέρω τι να κάνω μαζί σου”, αλλά είναι χειρότερο το να μη σε ξέρω.
Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που πρέπει να λέμε στους δικούς μας ανθρώπους είναι το “ό,τι χρειαστείς, να έρθεις να μου το πεις”. Είναι κάπως βασικό, δεν μπορείς να μην το πεις.
Την ίδια στιγμή, βρίσκω ακόμα πιο ωραίο το “αν χρειαστεί, θα έρθω να σε βρω”.
Σου και ε, σε. Σε χρειάζομαι.
Και όπως λέει και ένας φίλος μου, “Μίλα, ρε μαλάκα”.
Νομίζω έτσι είναι πολύ καλύτερα από πριν. :)
[Eliot Moss – Big Bad Wolf]
Θεωρώ ότι οι μόνες σοβαρές συζητήσεις γίνονται με άξονα την αιωνιότητα, στη θεματολογία του τώρα. Σαν να είχαμε όλο τον χρόνο του κόσμου μπροστά μας, αλλά εν τέλει και τον κόσμο τον ίδιο στα χέρια μας.
Επίσης, οι καλύτερες συζητήσεις έχουν ήδη γίνει κάπου αλλού, αυτό είναι κανόνας .
Σε κάποια πλατεία, κάποιο καλοκαίρι στο νησί.
Σε μια βόλτα που εσύ δεν ήσουνα εκεί με κάποιον που δεν ξέρεις.
Είναι κάτι ωραίες φάσεις που δεν πειράζει να μην μιλάμε, απλώς να καθόμαστε και να κοιτιόμαστε μεταξύ μας.
Στην πιο μεγάλη μου αγάπη έκανα πάνω από έξι χρόνια να της πω σ’αγαπώ. Αυτό σημαίνει έξι και βάλε χρόνια προσμονή, κι αυτό δεν είμαι σίγουρος ότι θα θα το άλλαζα με κάποιο τρόπο.
[Beardyman – Mountain Side]
Οι άνθρωποι κάνουν χρόνια να μιλήσουν.
Εβδομάδες και ολόκληρους μήνες να βρεθούνε.
Καμιά φορά, οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα καινούργιο για να πούνε.
Στην πιο μεγάλη μου αγάπη έχω δύο και βάλε χρόνια να μιλήσω.
Αλλά και τίποτα που δε λέμε, ίδια πάλι που αγαπιόμαστε.
Άμα με δείτε στο 021, να μου πιάσετε την κουβέντα. Ή άμα βαριεστε, μη μου πείτε τίποτα κι εγώ συνωμοτικά θα σας αφήσω στην ησυχία σας.
Από τα λεωφορεία και τους δρόμους της Αθήνας, αλλά και από το στούντιο της οδού 25-27, καληνύχτα και καλή καρδιά.
[Hidden track: Melt Yourself Out – Fix My Life]
Φωτογραφία: Mathew Wiebe, https://unsplash.com/photos/HeVd38MWnw4
Leave a Reply