Κάνει ζέστη και έχω κλείσει το σπίτι λες και φεύγω ταξίδι, έχω κατεβάσει τα ρολά, έκλεισα πόρτες, παράθυρα, κουρτίνες, άνοιξα air condition, έβαλα και τρεις φιάλες στο ψυγείο και τις πίνω εναλλάξ.
Η ζέστη είναι η υπενθύμιση ότι θα έπρεπε να ήσουν αλλού αλλά είσαι ακόμα εδώ. You should have but you don’t.
Φοβάμαι πολύ την αυτολογοκρισία. Τώρα δεν μπορώ να γράψω μια ιστορία για έναν τύπο που φοβόταν τη ζέστη, για τα τρία μπάνια την ημέρα, για τα διαφορετικά αρώματα από τα τέσσερα διαφορετικά σαμπουάν και αφρόλουτρα που έχω. Φοβάμαι να γράψω πόσο πολύ μου λείπεις, όχι γιατί δεν είναι έτσι, αλλά γιατί δεν θέλω να γράφω για αυτό. Θέλω να σε έχω κοντά, να σε νιώθω και να σε μυρίζω και μετά να γράφω για το πόσο πολύ θα μου έλλειπες αν δεν σε είχα, σαν υπόθεση εργασίας, σαν πιθανότητα. Θέλω να κρίνομαι για τη δημιουργικότητα και την εκφραστικότητά μου, αυτά που σου άρεσαν, όχι για το πόσο πολύ ή λίγο έντονα ζω την καθημερινότητά μου.
Κι από την άλλη, δεν θέλω να κάνω τους άλλους να φοβούνται. Θέλω να μπορώ και μόνος μου, και να ανοίγομαι από επιλογή, όχι από ανάγκη. Ή τουλάχιστον από ανάγκη για κάτι περισσότερο, όχι για να καλύπτω τα κενά μου. Θέλω να έχω επιλογές ώστε να μπορεί η επιλογή να σημαίνει κάτι, να μην είναι φυσική κατάληξη, εις άτοπον απαγωγή.
Leave a Reply