[A Perfect Circle – Imagine (live)]
Γεια σας :) Μερικές εκπομπές πριν, σε ένα concept που επανέρχεται κατά καιρούς, είχαμε πει ότι το να μεγαλώνεις και να ωριμάζεις απαιτεί μία συνεχή διαδικασία απομυθοποίησης. Για την ακρίβεια, η θεωρία ήταν ότι περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής μας ηλικίας αγκαλιά με μύθους και ιστορίες που κάνουν τον κόσμο μας πιο κατανοητό. Σε εκείνη την εκπομπή, είχαμε καταλήξει ότι είναι όμορφο και ανθρώπινο να χτίζει κανείς τους μύθους του, να επιλέγει τις εξαρτήσεις του και να πορεύεται με βάση αυτές. Στην σημερινή εκπομπή, θα προσπαθήσουμε να πάμε αυτή τη σκέψη ένα βήμα παραπέρα. Η συνέχεια μετά το παρακάτω.
[Πυξ Λαξ – Στίλβη]
Επιστρέψαμε, ελπίζω να είστε ακόμα εδώ. Ήθελα να πω, λοιπόν, πως με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αυτό το πάρε-δώσε με τους μύθους έχει ως αποτέλεσμα να έχει διαμορφωθεί μέσα μας μία αντίληψη για το ιδανικό, για τον τρόπο που τελικά επιλέγει ο καθένας από μας να σκαρώσει τη ζωή του.
Για την οικονομία της συζήτησης, μας δείχνω εμπιστοσύνη και ξεκινάω την κουβέντα πιστεύοντας ότι έχουμε ήδη διαβεί ένα κρίσιμο στάδιο στη ζωή μας και έχουμε ήδη διαμορφώσει μια αντίληψη για το ιδεατό, ναι; Ποιο μπορεί να είναι αυτό; Ένα παράδειγμα, το να ζεις και να πορεύεσαι δίκαια ή έστω ηθικά. Το να είσαι με έναν άνθρωπο που σε σέβεται και τον αγαπάς. Το να μην ανέχεσαι στον εαυτό σου να έχει φτάσει 24 και να μην έχει ιδανικά, γιατί όχι και αυτό;
Αν όλα τα παραπάνω είναι αποφάσεις και τρόπος ζωής, αυτό που μένει είναι να εγγυηθούμε ότι θα είναι κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Το ερώτημα είναι, μπορούμε να υποσχεθούμε κάτι τέτοιο;
[Selena Gomez – The Heart Wants What It Wants]
Υπάρχει, λοιπόν, η θεωρία που λέει ότι ορισμένες στιγμές είναι σαν να είσαι σε ταινία. Υπάρχει, ας πούμε, μια κάμερα στραμμένη πάνω σου και σε παρακολουθεί σε ό,τι κάνεις, σε βάζει στο κάδρο, σε ζυγίζει. Άσχετα με το σενάριο, είναι φορές που μπορείς να κάνεις κάτι σίγουρο, στάνταρ και ασφαλές, και υπάρχουν και μέρες που σε περιτριγυρίζει μια ευκαιρία επιτέλους να κάνεις κάτι που θα προσεγγίζει το ιδανικό σου.
[Trentemoller – Shades of Marble]
Στιγμές όπως αυτές λειτουργούν σαν μια μαγική πύλη για έναν άλλον κόσμο, εκεί που το ιδεατό είναι πραγματικότητα, έχεις καταφέρει να το δεις, να το πιάσεις, να το τραβήξεις στον δικό σου κόσμο, χωρίς στα αλήθεια να χρησιμοποίησες καμία μαγεία, και κανέναν μύθο.
Σε γενικές γραμμές πιστεύω πως είμαι ένας δειλός που δεν βρίσκει τη δύναμη να πράξει τις απειλές του, αν και, έχω επιχειρηματολογήσει ξανά για τη σημασία που έχει αυτό. Οπότε, και κλείνω με αυτό, ο δικός μου ιδεαλισμός περνάει μέσα από την ευχή να μπορέσω να το αλλάξω αυτό κάποια μέρα. Δεν είναι το μόνο που έχω, αλλά είναι σίγουρα και αυτό.
Από τα στούντιο της Οδού 25-27, καληνύχτα και καλή καρδιά.
Leave a Reply