Συνήθως μου αρέσει να λέω ιστορίες. Ένας από τους λόγους που μου αρέσουν οι ιστορίες είναι γιατί πιστεύω πως με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, για τα περισσότερα που μπορεί να συναντήσει κανείς στη ζωή του, υπάρχει μία προηγούμενη εμπειρία κάπου αλλού – ένα βιβλίο μπορεί να έχει να σου πει αυτά που εσύ δεν μπορείς, ένα τραγούδι μπορεί να κάνει την καθημερινότητά σου πολύ πιο εύκολη, ακόμα ακόμα και μία επιστημονική ανακάλυψη μπορεί να είναι ικανή να εξηγήσει εξαιρετικά ένα βίωμά μας. Για τη σημερινή ηχογράφηση, νομίζω πως έχω ανάγκη να σας πω τουλάχιστον τέσσερις ή πέντε από αυτές, αλλά ας μην σας κάψω άλλο για την ώρα, θα προσπαθήσω να αποδείξω τα λεγόμενά μου λίγο παρακάτω. Μέχρι τότε, στη διάθεσή σας, όπως πάντα.
[Nneka – Mind Vs. Heart]
Ξεκινάμε με την εξής βασική υπόθεση. Οι άνθρωποι είμαστε προγραμματισμένοι να αναζητούμε διαρκώς μια βελτιωμένη έκδοση του εαυτού μας. Η ίδια η λέξη άνθρωπος σημαίνει “αυτός που κοιτάζει ψηλά”. Έτσι κι εμείς, προγραμματίζουμε τα επόμενα βήματα με βάση τι θα θέλαμε να δούμε να γίνεται, με το τι είναι καλύτερο για το μέλλον, για εμάς, για την οικογένειά μας, για τους ανθρώπους γύρω μας. Είναι, μάλιστα, τόσο ισχυρό αυτό το ένστικτο που ευθύνεται για μεγάλο μέρος των αποφάσεων που παίρνουμε, είτε συλλογικά, είτε ο καθένας από μας ατομικά.
Αλλά, γιατί πάντα υπάρχει ένα αλλά, αυτό δεν σημαίνει ότι αυτό που θέλουμε είναι πάντα αυτό που χρειαζόμαστε.
[The Cranberries – Hollywood]
Επειδή είναι πάντα πιο ωραίο να συζητάς με φίλους, θα μου επιτρέψετε να φέρω στο τραπέζι έναν παλιό μου φίλο. τον επονομαζόμενο ως Φερνάντο Πεσσόα. Ο Πεσσόα μας εξηγεί πως “στην πραγματικότα, ποτέ δεν αγαπάμε στα αλήθεια τον άλλον. Αγαπάμε το ένδυμα που φοράμε στον άλλον. Μόλις χαλάσει αυτή η εικόνα, σταματάμε κι εμείς.”. Σκληρό. Να το συζητήσουμε όμως: ισχύει πραγματικά αυτό; Άποψή μου; Πολύ πολύ λίγο.
[Αφροδίτη Μάνου – Το μήλο]
Οι άνθρωποι ξοδεύουμε όλοι μας την ζωή για να πείσουμε τον εαυτό μας ότι είμαστε ανεξάρτητες και αυτοτελείς προσωπικότητες, ενώ στην πραγματικότητα εναλλάσσουμε διαρκώς τα ναρκωτικά που συντηρούν την πλάνη μας. Τι είναι, ίσως, πιο σημαντικό; Να καταλάβουμε όσο το δυνατόν νωρίτερα ότι είναι ΟΚ να έχουμε εξαρτήσεις, να μάθουμε να τις καλλιεργούμε και να τις χρησιμοποιούμε προς όφελός μας.
[Razorlight – Wire to Wire]
Σκεφτόμουν, ακόμη, ότι το “Σε χρειάζομαι” είναι ένας λαθεμένος υποτιτλισμός του “I need you” που λέει η πρωταγωνίστρια στο “κακό παιδί” της ταινίας λίγο πριν το φινάλε. Και είναι λάθος γιατί αυτή η φράση κρύβει μέσα της τη λέξη “χρήση”, είναι πολύ κακό να χρειάζεσαι κάποιον μόνο και μόνο σου επειδή σου είναι χρήσιμος.
Βρίσκω πολύ πιο σωστό το πρωτότυπο, το “σε έχω ανάγκη”. Σε έχω ανάγκη όπως οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να ταξιδεύουν ή να ακούνε μουσική. Ότι είσαι ικανή και αναγκαία συνθήκη για να είμαι πλήρης. Αυτή είναι μια εξάρτηση που είμαι απόλυτα διατεθειμένος να δεχτώ και να υπερασπιστώ.
Περισσότερα, όμως για αυτό, σε λίγο.
[Anathema – Forgotten Hopes]
[Anathema – Destiny is Dead]
Λέγαμε νωρίτερα ότι υπάρχουν όνειρα που αξίζει κανείς να τα ζήσει και να τα υπηρετήσει. Το πιστεύω πολύ αυτό. Αν το καθήκον της εφηβείας είναι η επανάσταση, τότε η υποχρέωση της παιδικής ηλικίας είναι η μυθοπλασία. Έχουμε απόλυτη ανάγκη να χτίσουμε ένα τεράστιο κάστρο γύρω μας, αν αυτό είναι απαραίτητο για να προστατεύσουμε την ψυχή μας από την ίδια τη ζωή, όπως ακριβώς κάνει η κάμπια με το κουκούλι της.
Μετά, όταν τελειώσει όλο αυτό, ακόμα κι αν το κουκούλι είναι από μετάξι, το έντομο σκίζει και αφήνει το πολύτιμο κουκούλι πίσω του. Καμιά φορά, πρέπει να γκρεμίζουμε το κάστρο μας ακόμα κι όταν δεν είμαστε έτοιμοι για το απέξω.
[Πυξ Λαξ – Στίλβη]
Η τελευταία ιστορία που θα ήθελα να σας πω έχει να κάνει με τους ανάπηρους πολέμου, κυρίως εκείνων των πολέμων που γίνονται για την ειρήνη και την ελευθερία, όχι για όλους τους άλλους που απλώς δημιουργούν θύματα. Συμβαίνει συχνά αυτοί οι στρατιώτες να χάνουν ένα από τα άνω άκρα τους. Και δεν είναι μόνο το σοκ του τραυματισμού τους που τους κρατάει πίσω, αλλά και η αδυναμία του σώματός τους να αναγνωρίσουν την απώλειά τους. Έτσι αυτοί οι ασθενείς ταλαιπωρούνται από πολύ έντονες ημικρανίες και πόνους στα χέρια, εκεί που το σώμα τους “περιμένει” να βρει τη συνέχειά του.
Οι ασθενείς αυτοί βρίσκουν συχνά ανακούφιση ως εξής: τοποθετούν έναν μεγάλο καθρέπτη απέναντι από το “καλό” τους χέρι, και αφήνουν το μυαλό τους να δει την εικόνα γεμάτη, πιο γεμάτη από την πραγματικότητα. Το αποτέλεσμα από αυτή την απάτη είναι ότι το σώμα τους ηρεμεί, συναινεί στην απώλεια προσπαθεί ξανά. Κι αυτό από μόνο του είναι ένα πολύ μεγάλο βήμα.
[Jessie Ware – Taking in water]
Κλείνω, λοιπόν, με το εξής. Πρέπει να δουλεύεις για τα όνειρά σου, για αυτά που είναι σημαντικά. Είναι καλό να χτίζεις μόνος σου τα είδωλά σου και τις εξαρτήσεις σου. Αν κάτι καταλαβαίνω τόσα χρόνια μετά τον Μικρό Πρίγκηπα, είναι ότι ακόμα κι αν όλα τα λουλούδια μοιάζουν ίδια, είναι το δικό σου τριαντάφυλλο που σε έχει εξημερώσει. Γιατί έχεις ξοδέψει χρόνο μαζί του, το έχεις φτιάξει το τριανταφυλλάκι σου. Και οτιδήποτε άλλο γύρω από αυτό, δεν έχει σημασία.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ και πάλι για την παρέα. Από τα στούντιο της οδού 25 – 27, καληνύχτα, και καλή καρδιά.
[Άλκηστις Πρωτοψάλτη – Post Love]
Leave a Reply